Terwijl Zappa’s ‘Black napkins’ langzaam en statig naar zijn einde schrijdt, moet ik nog weer denken aan ‘Hollands hoop’. De afgelopen acht weken hebben we ons bijna ademloos vergaapt aan deze on-Nederlands goede Nederlandse televisieserie. Officieel werd de reeks betiteld als een televisiedrama, maar zelden heb ik dramatiek met zoveel zowel oppervlakkige als onderhuidse humor mogen aanschouwen. En al geloofde je geen moment dat datgene wat zich voor je ogen afspeelde ooit werkelijkheid zou kunnen zijn geweest of zou kunnen zijn, niet één keer deed de buitenissigheid van deze fictie afbreuk aan de fascinatie voor het vertoonde. Zelfs de hier en daar geïncorporeerde heuse absurditeiten vielen perfect op hun plaats en stoorden nooit door onmatige excentriciteit. Ogenblikken dat we op het puntje van de stoel zaten van de spanning werden afgewisseld door ogenblikken dat we in een deuk lagen van het lachen. Zelden is de balans tussen licht en donker in een Nederlandse televisieserie zo evenwichtig geweest. Het doet zich bijna nooit voor maar in dit geval wel: dit is een reeks om nog eens te kijken. En misschien nog eens.
Het verhaal speelt zich hoofdzakelijk af in de provincie Groningen. Sommige Groningers beklaagden zich in brieven enzovoort over het feit dat hun provincie opnieuw als niet al te positief werd afgeschilderd. Ook in Groningen wonen domme mensen. Zelfs in Groningen. Maar dat kan onze euforie niet kapot maken, dus we houden hoop. Hollandse hoop.
© 2014 Leo van der Sterren
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten