zondag 23 augustus 2009

The longest poem in the world

‘The longest poem in the world’ is een initiatief van Andrei Gheorghe. Alle mensen op de hele wereld kunnen aan dit virtuele gedicht bijdragen – mits zij over internet beschikken natuurlijk. Die laatste omstandigheid vormt overigens het zwaktebod in dit wonder van globalisering en nivellering. Het gedicht groeit, met zo’n vierduizend regels per dag, door toevoeging van ‘real-time public twitter updates’ waarbij eindrijm het enige criterium vormt. De lengte van het gedicht bedraagt nu tegen de vierhonderdduizend regels.

De mensen die dit gedicht lezen zullen op één hand te tellen zijn. Een ieder die regels heeft toegevoegd zal die regels ‘lezen’ (bekijken) – maar ook niet meer dan dat. Hij of zij heeft ‘gepubliceerd’ – en een bijdrage geleverd aan iets wat er nog niet was, namelijk een soort recordpoging om het langste gedicht van de wereld voort te brengen. Dat laatste kan natuurlijk niet bestaan want de verzameling van ‘volzinnen die in een gedicht kunnen voorkomen’ is oneindig net als bijvoorbeeld de verzameling natuurlijke getallen. Dit gedicht, dat niet zou hebben bestaan als het internet niet de wereld zou hebben veroverd, duidt op de oneindigheid van het internet wat op zijn beurt weer de oneindigheid van het zijn symboliseert.

Het langste gedicht van de wereld zal dus ongelezen blijven, laat staan dat iemand zich de moeite zal getroosten om het te interpreteren. Afgezien van het feit dat het fysiek onmogelijk is en mentaal fnuikend lijkt te zijn om vierhonderdduizend dichtregels te analyseren en te duiden, loont het de moeite niet omdat het gedicht blijft uitdijen en de recipiënt dus altijd achter de feiten aan zal lopen. Daarbij staat bij voorbaat vast dat dit gedicht niets betekent. Een ding dat a priori en intrinsiek geen betekenis heeft, is waardeloos en zinloos. Het langste gedicht van de wereld toont daarmee de aard van het zijn aan, maar verzuimt om mee te vechten tegen de bierkaai van het niets waaraan de soldaat van een echt gedicht in het leger van de zingeving wel een bijdrage levert.

© 2009 Leo van der Sterren.

zaterdag 8 augustus 2009

Daidallein #6

Het zesde nummer van ‘Daidallein’ is verschenen, een bijzonder nummer dat in het teken van de romantiek staat. De gedichten, onder de noemer ‘Romantiek’, in dit nummer van Daidallein vormen een staalkaart van de verschillende uitingsvormen waar sinds het begin van de negentiende eeuw het predicaat ‘Romantiek’ op geplakt is. Om de diversiteit en heterogeniteit te benadrukken, is ervoor gekozen om de gedichten op uiteenlopende wijzen te presenteren. Deze verzameling gedichten, ‘Romantiek’, beoogt kunst te zijn die kunst onderzoekt. Daarvoor was de kunst oorspronkelijk niet bedoeld maar is zij – tot metakunst uitgegroeid – tegenwoordig wel veroordeeld. In deze hoedanigheid ligt ook de uiteindelijk filosofische grondslag van de kunst verborgen.

© 2009 Leo van der Sterren