Ze hebben het er zelf naar gemaakt, de Pink Floyds (‘by the way, who’s Pink?’). Ze hebben erom gevraagd toen ze hun nieuwste album ‘The endless river’ doopten: critici een mooie metafoor verschaffen. Want daartoe is Pink Floyd verworden sinds ‘The piper at the gates of dawn’ uit 1967: een eindeloze rivier – met dien verstande dat deze rivier aanvankelijk nog snel stroomde en bruiste dat het een lieve aard had. Ook blonken er met enige regelmaat parels en diamanten in.
Gaandeweg echter verloor het water in de bedding snelheid. Parels en diamanten werden steeds minder en ten slotte helemaal niet meer gezien. De ooit krachtige stroom van‘Pink Floyd’ werd een trage, kabbelende bedoening en plotselinge tempowisselingen bleken slechts geforceerde oprispingen. Op zeker moment wilde de rivier zelfs veranderen in een rebelse, woeste waterval, maar het resultaat was een van echte pubers en adolescenten afgekeken tweedehandse opstandigheid die nog geen deuk in een pakje boter veroorzaakte – dat alles in gang gezet door steenrijke, maar aan authentieke Weltschmerz lijdende bijna-veertigers.
En nu ligt er dan deze hopelijk laatste statie in de eindeloze gang van water in wat er resteerde van de rivier: een beekje waarin het water dat troebel en brak is geworden zoals de kliekjes van de dag voor eergisteren tot muffe rotsjes transformeerden, bijna tot stilstand is gekomen, maar desondanks blijft doorgaan. Eindeloos doorgaan.
Snel nog wat cashen, dat moeten de Pink Floyds, bejaard intussen, gedacht hebben. En dus hebben ze, onder het mom van eerbetoon aan wijlen Rick Wright, dit ding op de markt gebracht. Ja de markt, de plaats van koop en verkoop, want daar ging het om: snel nog wat geld verdienen. Dit nagenoeg woordeloze ding, 'The endless river', potpourri van bijeen geharkte oude meuk waarvoor de Floyds niet eens de moeite namen om teksten bij te verzinnen, zo lamlendig hangen ze achter hun geraniums. Dit ding, ‘The endless river’, waaraan slechts één goede eigenschap kleeft, zij het een intussen ook afgekalfde en verzwakte, want o, wat hebben ze zichzelf te grabbel gegooid: de naam Pink Floyd als uitvoerend artiest prijkt op de verpakking. Pink Floyd, rockgroep die één geniaal werkstuk heeft afgeleverd en vervolgens nog wat nabootsingen en aftakkingen vanuit die ene geniale bron wist uit te persen waarin hier en daar nog sprankjes genialiteit doorbraken als timide zonnestraaltjes door een dik en grauw en steeds trager wordend, steeds meer tot pulp verwordend wolkendek.
© 2014 Leo van der Sterren
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten