Hoe kwetsbaar de dichter zich ook opstelt, hoe zeer de dichter zichzelf ook bloot geeft, de poëzie biedt meer beschutting dan enige andere vorm van schriftelijke mededeling. De poëzie is de meest veilige methode om een risicovolle daad als het leegschudden van hart en hoofd uit te voeren.
De poëzie biedt de dichter de mogelijkheid om de route door de meest prachtige en interessante landschappen te nemen. Die route biedt enerzijds enorme veiligheid; anderzijds kleven er allerlei risico’s en gevaren aan die inherent zijn aan het actief en passief omgaan met poëzie – nee, passieve omgang met poëzie, dat bestaat niet! Poëzie vereist altijd inzet en inspanning, zowel van de dichter als van de lezer.
Omdat de poëzie intussen mag ontspringen uit de irrationaliteit van het onderbewustzijn, is haar ontstellend veel toegestaan – zij het door ontstellend weinig mensen. En omdat de poëzie altijd barokker van aard is dan andere vormen van communicatie kan de dichter al transformerend additioneel een grote hoeveelheid zielstoestand verbergen waarvan hij zelf zou kunnen menen dat hij die open en bloot op straat werpt en voor de zwijnen en in het hoenderhok. De poëzie kan er zelfs voor kiezen ontboezemingen te verhullen in complete onbegrijpelijkheid, de hoogste vorm van barokheid en maniërisme, waarbij de woorden ornamenten worden enkel en alleen ten behoeve van het ornamentele. Pure vorm, geen inhoud meer – nee, enkel inhoud voor de dichter zelf nog. Emoties, omgezet in stomme versieringen. Arabische tapijten. Het is zelfs inherent aan de poëzie dat zij uitblinkt in inconsequentie en inconsistentie – wat kan het de dichter schelen dat de volgende bezoeker van het prachtige en interessante landschap verdwaalt en verdwaast! Hij was toch gewaarschuwd?
© 2012 Leo van der Sterren
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten