Hermine de Graaf gaf in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw Nederlands aan het Boschveldcollege in Venray (nu het Raaylandcollege), de school die ik van 1971 tot 1977 bezocht. Ik heb nooit les van haar gehad, maar ze was, een blijvende herinnering achterlatend, een opvallende verschijning op die school. Groot en rood en mooi. Het spul waarvan dromen van puberjongens gemaakt worden. Maar ze wilde natuurlijk in de eerste plaats een schrijfster zijn.
Hermine de Graaf woonde destijds in Swolgen, het Noord-Limburgse dorpje waar ook Bertus Aafjes en Herman Pieter de Boer ooit domicilie hielden. Swolgen werd daarmee gerevalueerd tot een heus kunstenaarsdorp. Het Bergen of Naarden van Noord-Limburg, zoiets. Nadat ze in Amsterdam had gezeten, in een tijd dat Amsterdam de exclusieve volmacht bezat om voor heel Nederland de roerige jaren zestig te botvieren, verruilde ze het ene provinciale daarmee voor het andere provinciale.
Nog niet zo lang geleden heb ik ‘Een kaart, niet het gebied’ gelezen. Ik vond de verhalen weerbarstig, maar intrigerend, zoals ik me voorstel dat Hermine de Graaf moet zijn geweest – die nu niet meer is.
© 2013 Leo van der Sterren
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten