Vanochtend reed ik in druilerige weersomstandigheden met de auto naar mijn werk. Ik was wat later dan normaal want ik moest vandaag langer doorwerken. In elk geval was het al licht, in deze donkere dagen voor Kerst, toen ik Venlo naderde. De regen nam weer toe. Op dat moment ontwaarde ik in de andere rijrichting, van Maasbracht naar Nijmegen, blauwe zwaailichten. Die maakten mij alert. Er stonden meerdere beschadigde auto’s op de weg, daarachter begon de file. Een eindje verderop, waar ik de afslag naar de A67 moest nemen, stonden op diezelfde A73, in dezelfde rijrichting, midden in de file, opnieuw meerdere kapotte auto’s omringd door voertuigen van de hulpverlening, waaronder ambulances. Dus zo ernstig was het. De kapotte auto’s stonden tegen de vangrail van de middenberm aan. Twee ongelukken binnen driehonderd meter, het was wat. En achter die plekken van onheil ontrolde zich de file zover als het oog reikte.
Ik nam de afslag en reed de A67 richting Duisburg op. Bij afslag 40, Velden, Venlo-Noord, moest ik inhouden voor een vrachtwagen. Bij de verkeerslichten die blijkbaar op rood stonden, hielden we stil. De vrachtwagen onttrok het verkeerslicht aan mijn zicht maar ik had wel de gelegenheid om de tekst op de spatlappen van de achterste wielen te ontcijferen. ‘Carrocerias Gudimar Segovia’ las ik. Een fractie van een seconde waande ik mij in Spanje – waar ik overigens nog nooit ben geweest. Zonovergoten glooiende landschappen met bergen op de achtergrond ontvouwden zich voor mijn geestesoog. Het Romeinse aquaduct. De kathedraal. De Alcázar. Maar de vervoering duurde niet lang. Spanje zit, net als de rest van Zuid-Europa, in een economische crisis zonder weerga. Het bestaan daar moet momenteel geen pretje zijn, zoals ook de Grieken het hard te halen hebben, terwijl Nederland kans loopt om te stikken onder een spanlaken van schulden dat veel te strak zit. Bovendien staat het ideaal van het Europese solidariteitsprincipe onder druk door hardnekkige residuen van niets ontziend nationalisme. Allerwegen botst het in Europa en de welvaart dreigt in de file die zich daarachter ontwikkelt vast te komen zitten. En het einde van de ellende is nog lang niet in zicht. Het was wat. Intussen moest het verkeerslicht op groen gesprongen zijn want de vrachtwagen trok op. En even verderop ging dat stukje Segovia rechtdoor, terwijl ik naar rechts afdraaide. Hier scheidden onze wegen zich voorgoed.
© 2012 Leo van der Sterren
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten