Op muzikaal gebied passeerde er vandaag van alles en nog wat. De ABBA’s, de Toto’s, de Neil Diamonds. De socialistische strijdvaardigheid van Bots met ‘Zeven dagen lang’. Kim Wilde die pathetisch over Cambodja kweelt. ‘Crazy horses’ van de Osmonds die een verpletterende indruk op mij achterlieten toen ze dit nummer vertolkten in het spelprogramma ‘1 van de 8’ met een lichtelijk hysterische Mies Bouwman als presentatrice. Dat moet in 1970 of 1971 zijn geweest. Toen beschouwde ik muzikanten nog als halfgoden, of op zijn minst als superhelden. In die tijd, eind jaren zestig, begin jaren zeventig, frequenteerden de Osmonds de Andy Williams Show.
Die zoete Andy Williams met zijn zoete liedjes stond destijds ook in Nederland op het toppunt van zijn populariteit en hij was dan ook vaak op de heilige kijkbuis te bewonderen, vooral toen. Kees Ouwens wijdde er eind zestiger jaren nog een gedicht aan dat hij in ‘Arcadië’ uit 1968 opnam.
Dan Fogelberg kwam voorbij, met het nummer ‘Nether Lands’ van de gelijknamige elpee uit 1977, die gedeeltelijk is opgenomen in de Caribou Ranch. Deze muziekstudio ligt even buiten het plaatsje Nederland, Colorado (in Texas ligt ook nog een stad een genaamd Nederland, tussen Beaumont en Port Arthur). Dat Nederland in Colorado, toen nog Dayton geheten, werd in de jaren vijftig van de negentiende eeuw gesticht als een handelspost in het wilde westen. Maar al snel werd er goud, zilver en wolfraam gevonden. Door de mijnindustrie bloeide het gat economisch op. Nadat de naam Dayton door Browns Crossing vervangen was, veranderde de naam van het dorp in 1871 in Middle Boulder, naar de kreek die het dorpje doorsnijdt. In 1873 werd één van de mijnen in de omgeving van Middle Boulder verkocht aan de Nederland Mining Company. Vanaf dat moment droeg het plaatsje de naam Nederland, mede omdat de bebouwde kom veel lager gelegen was dan de rest van de omgeving. Dan Fogelberg liet zich door de bergachtige, verlaten, ontzagwekkende omgeving inspireren. De pseudo-mystieke, pseudo-romantische tekst van ‘Nether Lands’ vertegenwoordigt zo’n typisch stuk natuur-maakt-indruk-op-mens-lyriek waarbij menige hippie zou wegsmelten. ‘Off in the nether lands, I heard a sound,
like the beating of heavenly wings. And deep in my brain, I can hear a refrain of my soul as she rises and sings anthems to glory and anthems to love, and hymns filled with early delight, like the songs that the darkness composes to worship the light.’ Dat werk…
Ach, de Top 2000. Je hoort veel muziek die je anders niet hoort. Maar je hoort ook veel muziek niet die je anders evenmin hoort. Van Frank Zappa prijkt er één nummer in de Top 2000, namelijk ‘Dancin’ fool’, dat ergens in de lagere regionen terecht is gekomen. Geen ‘Peaches en regalia’ waarmee ‘The best of Frank Zappa’ opent, een CD die, afgezien van dat nummer en een paar meer (‘San Bern’dino’, ‘My guitar wants to kill your mama’ en ‘Montana’) wat mij betreft ook ‘The worst of Frank Zappa’ had mogen heten. Geen Lounge Lizards, geen enkel nummer van Genesis in de bezetting met Peter Gabriel, geen Calexico, geen My Morning Jacket en van Elvis Costello is de oogst slecht en schraal. Bovendien staan er ook afschuwelijke nummers in de Top 2000 zoals ‘Music’ van John Miles, ‘MacArthur Park’, of het nu door Richard Harris of door Donna Summer vertolkt wordt, ‘Private investigations’ van Dire Straits en ‘Another brick in the wall’ van Pink Floyd. Maar over smaak valt niet te twisten. En morgen is het alweer vrijdag. En daarna hoef ik in elk geval niet meer verplicht te luisteren naar die modderstroom van middelmatige of zelfs slechte muziek waarin slechts nu en dan een parel of diamant blinkt.
© 2012 Leo van der Sterren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten