Gisteravond gaf Beatrice de Graaf acte de présence bij Zomergasten. Een charmante, meisjesachtig ontwapenende spraakwaterval die duchtig college gaf, alsook les in genuanceerdheid. Daartegenover faalden de pogingen van Wilfried de Jong om de diepte van haar geloof te peilen. Want daar zat hij naar te vissen, naar de mate van gelovigheid van zijn gesprekspartner, alsof je zoiets in waarden of gradaties kunt uitdrukken. Vanzelfsprekend blijft het merkwaardig dat een wetenschapper in god gelooft. En één keer versprak ze zichzelf ook toen ze, naar aanleiding van een fragment uit de film ‘Des hommes en des dieux’ en nadat ze terloops een sneer aan het adres van Hans Teeuwen had uitgedeeld, het zinnetje ‘wat er dan gebeurt is in handen van de goden’ uitflapte en die vergissing corrigeerde door alsnog snel ‘God’ te zeggen ter vervanging van het heidense meervoud.
Aard en mate van het geloof van Beatrice de Graaf doorgronden. Op strategisch niveau was het de enige offensieve actie die De Jong ondernam om door te dringen tot de persoon achter de hoogleraar, een daad waarvan hij vooraf had kunnen weten dat die tot mislukken gedoemd was en die dan ook strandde bij de ontboezeming van De Graaf dat zij zichzelf als een ‘gigantische schijtluis’ beschouwde. Nooit ofte nimmer zou deze welbespraakte hoogleraar haar flank blootgeven. En dat was maar goed ook want emotioneel effectbejag – zowel duur als goedkoop – wordt er al meer dan genoeg nagestreefd door de heren en dames televisiemakers.
© 2013 Leo van der Sterren
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten