Persoonlijkheidscultus

In het dagelijkse leven heb ik te maken met bepaalde, min of meer onontkoombare omstandigheden. Ik wil het hier in het bijzonder hebben over het feit dat ik werk en dat ik op mijn werkplek de hele dag centraal aangestuurde arbeidsvitamines toegediend krijg. Radio 2 voorziet in de micronutriënten die ik gedwongen ben om te slikken. Dat is op zich al erg genoeg, maar het kan nog beroerder.

Radio 2 vertegenwoordigt het ‘feel good’ tegen beter weten in. Radio 2 representeert en presenteert de ‘heile Welt’ vol leuke dingetjes en klef geleuter, grossierend in slappe kwisjes. en laffe muziek. Het programma dat door de VARA van zes tot negen uur in de ochtend wordt uitgezonden, heeft als presentator ene Sander de Heer. ‘De Heer Ontwaakt’, zo luidt de naam van de drie uur durende bron van luistergenot waarop de luisteraar elke dag vergast wordt.

Toen ik vanochtend om zeven uur op mijn werkplek aankwam, werd me al snel duidelijk dat er iets gebeurd was wat in elk geval door één iemand als zeer bijzonder werd ervaren. En wat bleek: Sander de Heer was vader geworden. Nu is dat op zich een heuglijk feit. De ervaring van de geboorte van een kind wordt door veel mensen gedeeld, en dat in de regel met veel vreugde. Maar veel zogenaamde Bekende Nederlanders menen die ervaring het liefst met jan en alleman te moeten delen en doen daarvoor hun stinkende best, publiciteitsgeil en schnabbelend als ze zich door het leven (moeten) slaan. De schoorsteen dient immers te roken.

Sander de Heer echter gaat nog een stapje verder. In de twee uren die ik vandaag gedwongen was om te luisteren naar ‘De Heer Ontwaakt’, ging het over niets anders dan de geboorte van zijn kind. De omstandigheden van de te vroege bevalling, het geslacht van de boreling, de naam (Rosa), het gewicht. Hij bleef er maar over doorzeiken. Hij klaagde erover wat hij nog allemaal moest doen en hoe druk hij het had. Hij moest de nieuwe wereldburger aangeven, de drukker bellen voor de geboortekaartjes en de kinderkamer afmaken. Te pas en te onpas passeerden geluidsfragmenten van huilende zuigelingen de revue. En de muzikale keuze was aangepast. ‘Isn’t she lovely’ van Stevie Wonder was wat dat betreft emblematisch. Een en al van levensaanvaarding getuigende blijheid. Gelukkig was ik om negen uur van De Heers besognes verlost. Het Radio 2-gedoe sukkelde vervolgens op obligate wijze verder.

Enerzijds wordt er, soms steen en been, geklaagd over en gewaarschuwd voor de toenemende schending van onze privacy. Van de andere kant slingeren mensen hun hele hebben en houden ongegeneerd in de openbaarheid. Met wat Sander de Heer deze ochtend flikte, bereikte hij de overtreffende trap van dat laatste fenomeen. De luisteraar werd drie uur lang opgezadeld met de privéperikelen van deze, min of meer Bekende Nederlander. Wat kan het mij schelen dat De Heer vader is geworden? Strontluiers en bruluren, nou en? Wat heb ik überhaupt met Sander de Heer te maken? Ik wil deze Bekende Nederlander niet kennen, laat staan geconfronteerd worden met de walgelijke uitwassen van egocentrisme en exhibitionisme waarmee hij de ether vervuilt en waarmee niets vermoedende brave lieden vanochtend dus zijn ontwaakt. Omdat De Heer het wilde. Met zo een naar persoonsverheerlijking hunkerende vader – arme Rosa.

© 2014 Leo van der Sterren