Toen Bruce Springsteen gisteravond het tweede nummer van zijn optreden inzette, ‘Land of hope and dreams’, begon het een beetje te regenen. Het zou niet bij dat ene regenbuitje blijven. Met de regen vloeide er ook ander water. Een man van middelbare leeftijd die links van ons stond, barstte in tranen uit en moest getroost worden door de jongere vrouw die bij hem stond en eveneens tegen haar tranen vocht. Zijn dochter of zijn vrouw? En wat betekende dit lied voor die man? Springsteen die emoties oproept.
Dit vormde de aanvang van een memorabele avond. Springsteen gaf de zestigduizend bezoekers in een bomvol Goffertpark in Nijmegen waar voor hun geld door een marathonoptreden te verzorgen. Nadat de Black Crowes het voorprogramma hadden gedaan met alleen maar Black Crowes-klassiekers, speelden Springsteen en de E Street Band een doorsnede uit het enorme oeuvre van The Boss, waarbij, na onder andere een hartverscheurende uitvoering van ‘The river’, het album ‘Darkness on the edge of town’ integraal werd vertolkt. Dat is naar mijn bescheiden mening zijn beste album, dus mijn avond kon sowieso al niet meer kapot.
Na de ernst van ‘Darkness’ volgde het feestgedeelte met een gastzangertje en gastdanseressen op het podium, en met veel gastzang en –dans in het veld. ‘Pay me my money down’, ‘Shackled and drawn’, ‘Waitin’ on a sunny day’. De regen deerde niet. Meedeinen. Meebrullen. Opnieuw emoties. Met Bruce blij zijn. Na een show van drie uur en een platgespeeld Goffertpark besloot Springsteen toch maar te stoppen met zijn eruptie van energie. Stel je voor, de stekker zou eens uit het stopcontact getrokken worden!
© 2013 Leo van der Sterren
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten