Toen ik in 1971 in de zesde en dus laatste klas van de lagere school zat (wat nu groep 8 van het basisonderwijs is), mocht onze klas op schoolreis. Aangezien het overgrote deel van mijn klasgenoten (alleen jongens – meisjes zaten op een aparte meisjesschool) op het gebied van reizen weinig gewend was, veroorzaakte alleen de aankondiging van dat uitstapje al de nodige opwinding.
Die agitatie bereikte zijn hoogtepunt toen wij, brave Noord-Limburgse prepubertjes, op een ochtend in juni in een bus geladen werden. Nog voor het vertrek gonsde het in die bus van de nerveuze opgewondenheid.
Het schooluitje voerde naar het zuiden. Van Noord-Limburg gingen we naar Zuid-Limburg – een goed uur rijden. We bezochten de geijkte plaatsen: Valkenburg, de Sint Pieter, Drielandenpunt, die dingen. Ook de ‘bergen’ maakten een diepe indruk op ons, dat weet ik nog. Verder ben ik de meeste bijzonderheden van het reisje in de loop der jaren vergeten. Op één detail na, dat nog op mijn netvlies staat gegrift.
Ik weet niet precies waar in dat mooie zuiden van Limburg het incident zich voordeed, maar dat doet er ook niet toe. Nadat wij een bezienswaardigheid hadden bezocht, maakten wij aanstalten om weer in de bus te stappen. Terwijl wij in de rij bij de bus stonden, zagen wij in de verte tegen een bosrand een figuurtje dat opviel omdat het overduidelijk misbaar maakte. Het betrof een oud mannetje met kromme benen en een hoed op zijn hoofd dat wild met een stok gesticuleerde. Ogenschijnlijk woedend zwaaide hij dreigend met die stok boven zijn hoofd. Hij deed alsof hij elk moment tot de aanval kon overgaan. In zijn toorn schreeuwde hij van alles. Het meeste bleef onverstaanbaar, maar van één frase viel wel iets te maken. Ik hoorde het oude mannetje op een gegeven moment ‘verrekte Hollanders’ roepen. ‘Verrekte Hollanders!’ Luid en duidelijk en zeer veel verwarring stichtend.
© 2013 Leo van der Sterren
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten