Over de nieuwe paus

De dag nadat een Jezuïetische kardinaal ‘goede avond’ zei en de harten van miljoenen stal, las ik in de ‘Poëziekalender 2013’ (die van Van Oorschot) het volgende gedicht van J. C. van Schagen:

‘WIT

Als ik van u moet spreken, doe ik alle mooie woorden weg
ik wil maar liever weinig zeggen
ik wil maar liever enkele kale woorden zeggen
wat arme kale woorden, dat is mijn verhaal
mooie woorden denken alleen maar aan zichzelf,
ze weten van dienen niet
de goede woorden zijn arm en naakt
als Franciscus
ze zijn trouw
enkele goede woorden, dat is genoeg
want er mag niets komen tussen u en mij
eigenlijk wil ik liever met u zwijgen’

Wat een hartverscheurend gedicht! En wat een toeval dat dit gedicht op de dag na de verkiezing van Jorge Mario Bergoglio tot nieuwe kerkbaas stond afgedrukt. ‘Wit’ – als het gewaad dat Franciscus de Eerste tijdens de balkonscêne droeg. De armoede die de nieuwe paus betracht, zoals men beweert. De kaalheid van zijn woorden. Dit gedicht was die Franciscus op het lijf geschreven. Toen de poëziekalender werd geproduceerd, eind vorig jaar, zat de vorige paus nog stevig in zijn ambt. Onbetwistbaar onfeilbaar, dat was Benedictus. Dus je zou er bijna iets van gaan denken, in de trant van dat de dingen voorbeschikt zijn en zo. Een ingrijpen vanuit de hemel.

Maar alle bovennatuurlijkheid terzijde. het PR-bewustzijn van deze nieuwe paus bereikte de afgelopen dagen al grote hoogten. Mensen, ook niet-katholieken, waren verrukt van dit Rooms-Argentijnse wezen in zijn witte eenvoud die het protocol aan zijn laars lapte. Van de andere kant: hoe moeilijk kan het zijn in een instituut dat zo door en door verrot en geperverteerd is als de katholieke kerk. Deze vermolmde, alle waardigheid en recht op gezag verloren hebbende instelling kan zelfs door de meest authentieke, meest integere en bovenstebeste mens niet meer gereinigd of gered worden, daarvoor heeft haar blazoen veel teveel smetten opgelopen. Doordrenkt met niet afwasbare drek, dat is het blazoen. Doordrenkt met bloed en angstzweet en slappe koffie en zwarte sperma. Met gerecycled wijwater. En overal de glans van pus.

Een ieder die de afgelopen dagen de nieuwe paapse baas met respect of bewondering gade heeft geslagen, vergeet niet dat dit een wolf in schaapskleren zou kunnen zijn. Mocht hij dat niet blijken te zijn, mocht hij zich inderdaad als de gewone man blijken te ontpoppen (en wat is daar eigenlijk zo bijzonder aan?) die hij voorgeeft te zijn, de andere wolven in schaapskleren zullen zijn pauselijke lichaam aan stukken scheuren om die protserig pornografische poppenkast waartoe de katholieke kerk gedegenereerd is, koste wat koste in stand te houden.

© 2013 Leo van der Sterren