‘“Perfection” c’est travail,’ zei Valéry (Paul Valéry, ‘Tel quel’. In: ‘Œuvres II’. Paris, 2008 [1960], p. 553). ‘Perfectie is werken.’ Perfectie bereik je enkel door noeste arbeid. Als de lange weg achter hem ligt en het geduld of de zin op is, kan de dichter het gedicht loslaten. Valéry opnieuw, op dezelfde plek: ‘Un poème n’est jamais achevé – c’est toujours un accident qui le termine, c’est-à-dire qui le donne au public’ (‘Een gedicht is nooit voltooid – het wordt door het toeval beëindigd, dat wil zeggen: aan het publiek geschonken’), waarbij aangetekend dient te worden – het kan maar gezegd zijn – dat er paradoxaal genoeg ook in onvolmaaktheid perfectie kan schuilen. De volmaaktheid van de onvolmaaktheid. Sterker nog: die zogenaamde perfectie vertegenwoordigt niets minder dan een ideaal dat uitblinkt in onbereikbaarheid. Maar het is en blijft altijd de moeite waard om zo systematisch en zo fanatiek mogelijk naar dat ideaal te streven, omdat die houding de enige is die garandeert dat er iets tot stand wordt gebracht wat de moeite waard is.
© 2012 Leo van der Sterren
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten