Het grote verpesten

We zitten nog midden in de winter, maar de lente komt er onherroepelijk aan. Over enige weken begint het wielerseizoen weer. Ik ben een liefhebber van de wielersport. Geen fanatieke of obsessieve allesverslinder, maar een doodgewone liefhebber die ervan houdt om wielerwedstrijden op de televisie te volgen. En met de lente komen die prachtige krachtmetingen er weer aan. De voorjaarsklassiekers. De Tour de France. De Vuelta. Om de vingers bij af te likken. Alpe d’Huez. De muur van Geraardsbergen. Het bos van Wallers. Klinkende namen die bij de mythe van de wielersport horen. De wielersport kent een typische heroïek die verbonden is met die namen en dat onderscheidt de sport van anderer sporten die op een andere manier heroïsch zijn – maar in absolute zin toch minder heroïsch, wat mij betreft, dan de wielersport. En, zoals gezegd, dat gaat allemaal weer beginnen, begeleid, als het goed is, door dat heerlijke voorjaarsgevoel. Een stralend vooruitzicht. Alom harmonie. Niets dan idylle. Geen wolkje aan de lentehemel.

Een stralend vooruitzicht? Alom harmonie? Niets dan idylle? Een blauwe lentehemel?

De laatste jaren bezorgt de wielersport mij almaar meer ergernis. Ik kijk via de televisie naar een wedstrijd. Ik ‘lees het verhaal’ van de etappe. Na een aantal uren zie ik een uitslag tot stand komen. Tevreden schakel ik het televisietoestel uit om andere dingen te gaan doen. Maar wat gebeurt er, tot mijn verbijstering, een dag of maand of jaar of zes jaar na de sportieve uitkomst van dat gevecht op fietsen? Dan blijkt plots dat er een correctie op die uitslag dient plaats te vinden omdat renners vanwege doping gediskwalificeerd moeten worden. Zelfs de eindklassementen van meerdaagse wielerkoersen blijven geen herzieningen bespaard. Het heeft dus geen zin meer om daar nog aandacht aan te schenken. Als je iets tot stand ziet komen en datgene wat tot stand is gekomen, moet naderhand gereviseerd worden omdat iemand de zaak belazerd heeft, dan heeft het geen enkel nut om nog enige interesse aan de dag te leggen in toekomstige initiële totstandkomingen van ietsen. Net als bij het voetbal zijn de professionele beoefenaars van de wielersport en hun entourage (maar de wielrenners zijn en blijven de hoofdverantwoordelijken; zij laten toe dat de rotzooi in hun lijven wordt ingebracht) de sport fundamenteel en systematisch – professioneel – aan het verpesten. De recente gebeurtenissen met Contador en Ullrich vormden voor mij de druppel die de emmer deed overlopen. Die incidenten hebben mij genoodzaakt verdergaande stappen te nemen – met de wetenschap dat ik de complete wielerwereld hierdoor slapeloze nachten bezorg. Ik heb dus met pijn in het hart officieel besloten dat ik met ingang van dit seizoen de wielersport volledig zal negeren. Dat zal ze leren, de raddraaiers!

Het komt allemaal door perverse prikkels en die zijn weer te herleiden tot de zucht naar geld. Het grote verpesten wordt veroorzaakt door geld. Wat dat betreft zou een reclameloze, sponsorloze, ‘onprofessionele’ Elfstedentocht een verademing zijn geweest. Al kun je natuurlijk nooit weten wat schaatsers zichzelf aandoen om die tweehonderd kilometer te bolwerken.

© 2012 Leo van der Sterren