Een avondje televisie

Gisteravond heb ik me eens lekker onderuit laten zakken voor een heerlijk avondje op christelijke leest geschoeide treurbuis.

De actualiteitenrubriek van de NCRV,‘Altijd wat’, bracht het interview dat Wilfred Scholten met Pim Fortuyn had, vier dagen voor diens dood in 2002 (Fortuyns moordenaar is en blijft veruit de grootste idioot die ooit op Nederlandse bodem heeft rondgelopen). In plaats van eerst de hele reportage uit 2002 te tonen en daarna allerlei lieden – Hans Wiegel en Math Herben en nog een paar gladjanussen – commentaar te laten leveren, werd het interview (dat trouwens een interviewtje bleek te zijn) verknipt en werden de reacties er tussenin gelast. Nieuwsuur heeft er de laatste tijd ook een handje van om vraaggesprekken te verknippen: men nodigt een spreker in de studio uit en men lardeert het interview met hem vervolgens met gefilmde fragmenten, in plaats van een integraal gesprek te doen, dus zonder onderbrekingen. Begin van het einde van de talking heads? Nieuwe ontwikkeling in het proces van deconstructie van de geconcentreerdheid?

De ‘Pim-tapes’ waren vooraf met de nodige poeha aangekondigd door de NCRV. Forttuyn is na zijn dood uitgegroeid tot een autoriteit die, omdat hij niet meer tegen wordt gesproken, gaandeweg steeds meer gezag gekregen heeft en krijgt (zie hier één van de redenen waarom zijn moordenaar een suffe zak is). Het onderwerp stelde echter danig teleur. Het orakel van Rotterdam had niet zoveel bijzonders of schokkends te melden over Europa. Zijn idee om een referendum te houden over het plan tot uitbreiding van Europa naar het oosten sloeg nergens op omdat Fortuyn pretendeerde in de stelling van dat referendum de bevolking inzicht te kunnen geven in de eventuele baten of kosten van die uitbreiding – dat had natuurlijk nooit gekund en daardoor zou het referendum op losse schroeven hebben gestaan – nog afgezien van het feit dat de uitkomst bij voorbaat vaststond. Dat die gebiedsuitbreiding vervolgens toch tot stand kwam, lijkt Fortuyn postuum gelijk te geven. Gelijk had hij zeker daar waar het de kwestie van draagvlak bij de bevolking aanging, maar het schandalig ondemocratische gehalte van het proces dat de gebiedsuitbreiding uiteindelijk mogelijk maakte, had zelfs Fortuyn niet kunnen voorzien, net als de snelheid – Blitzkrieg-achtig – van de expansie.

Het enige opmerkelijke in de reportage van ‘Altijd wat’ over Fortuyn was dat één van de twee grotere partijen in Nederland die een anti-Europees geluid laten horen, namelijk de PVV, zich voor haar anti-Europese agenda ten onrechte beroept op (de erfenis van) Pim Fortuyn, terwijl die laatste zich in principe juist positief, zij het ook kritisch, ten opzichte van de eenwording van Europa opstelde. Het was goed dat deze verdraaiing van de feiten klip en klaar voor het voetlicht werd gebracht.

Dan was er het EO-programma ‘Dit is de dag’. Daarin werd aandacht besteed aan de policita-met-Europese-ambities, Annie Schreijer-Pierik uit Hengevelde. Mevrouw Schreijer-Pierik is lid van het CDA en heeft voor die partij in de Tweede Kamer gezeten, maar ik betwijfel of het CDA nog blij met haar is. Volgens mij is het vanuit het oogpunt van de partij meer een kwestie van met haar opgescheept zitten. Mevrouw Schreijer-Pierik heeft slechts één doel voor ogen en dat is het herstel van heil en harmonie aan de keukentafels van de middelgrote en kleine boeren in Nederland. Voor dat doel heeft ze zelfs steenkolen-Duits over. Saillant detail: de Evangelische Omroep toont een stukje onvervalste Maria-devotie. Goed voor de oecumene, maar verhelderend ook voor de mate waarin de Evangelische Omroep in de loop der jaren getransformeerd is tot een wolf in schaapskleren.

Eerder op de avond had Eva Jinek de Mexicaans-Amerikaanse hondenbezweerder en televisiepersoonlijkheid Cesar Millan te gast in het KRO- programma ‘Eén op één’. Die meneer, die ik op Nationale Geographic wel eens honden heb zien heropvoeden, viel mij erg mee. Hij vertelde over de armoedige omstandigheden wat het materiële aangaat waaronder hij opgroeide, overigens zonder zich als kind bewust te zijn van die armoede – hij was immers niet anders gewend. Zonder één woord Engels te kennen, waagde hij op een gegeven moment de riskante oversteek naar de Verenigde Staten. Daar begon zijn succesverhaal als hondenfluisteraar, dat overigens werd doorbroken door een persoonlijke crisis na de scheiding van zijn vrouw in 2010 waarover hij openlijk vertelde. Millan kwam aardig en charismatisch over. Eva Jinek was zichtbaar onder de indruk. Het klikte wel tussen die twee. Wie weet…

De voornaamste reden dat ik Volkert van der Graaf als een achterlijk rund bestempel, is gelegen in het feit dat hij met zijn laaghartige daad die een moord nu eenmaal altijd is, verhinderd heeft dat Pim Fortuyn zich tot de premier van Nederland kon laten uitroepen. Dat experiment had ik, in dit land van langzaam door de drassige polder aanmodderen, graag democratisch zien mislukken.

© 2014 Leo van der Sterren