Het televisie-weekend

‘Hoe was jouw weekend?’

‘Goed, goed, geen klagen. Wel wat aan de korte kant. Maar goed, da’s standaard.’

‘En hoe was jouw televisie-weekend?’

‘Goed, goed, geen klagen. Wel wat aan de magere kant. Maar goed, da’s standaard.’

‘Heb je nog opmerkelijke dingen gezien?’

‘Yep.’

‘Nou, vertel dan!’

‘Welnu, het begon vrijdagavond natuurlijk met Wouter Klootwijk die zich druk maakte over kokkels uit de Waddenzee die in Nederland niet geconsumeerd worden maar in Spanje juist wel. Klootwijk laat altijd wel iets bijzonders zien. Dat gold overigens niet voor het verdere televisieaanbod van die avond.’

‘O? Wat heb je de rest van de avond gedaan dan?’

‘Een beetje kletsen met vrouw en dochter. Met een half oog nog naar het televisiescherm geloerd. Maar van het televisieaanbod van die avond is niet veel beklijfd.’

‘Oké, en de zaterdag dan?’

‘Zaterdagavond zijn we eerst uit gaan eten. Daardoor misten we deel drie van “Freddy, leven in de brouwerij”, die dramaserie van de TROS over het leven van Freddy Heineken. Deel 1 en 2 hadden we wel gekeken. Maar deel 3 hebben we dus gemist. Bewust gemist want ik had het ook niet opgenomen. Dat geeft al aan hoeveel interesse we nog hadden voor deze dramaserie. Niets meer dus!’

‘Da’s niet zo mooi. Daar heeft de TROS zo zijn best op gedaan.’

‘Kan wel zijn, maar is niet anders. Hoe dan ook, nadat we thuis waren gekomen van ons uitje, verdiepte ik mij in het boek dat ik nu aan het lezen ben: “Noord” van Louis-Ferdinand Céline. Op een gegeven moment gingen mijn vrouw en mijn dochter naar bed. Rond een uur of half twee ’s nachts rustte ik even uit van mijn lectuur. Ik ging wat zappen en kwam toen bij “The godfather II” uit. Veronica zond achter elkaar deel een en twee uit. Die zender liet ik erop staan, met het geluid uit en muziek aan (Grand Funk Railroad, “On time”). Ik nam mijn boek weer ter hand, maar werd telkens afgeleid door wat er zich op het scherm afspeelde. En op zeker moment heb ik het boek weggelegd en me op de film geconcentreerd. Een prachtfilm, inderdaad. Spannend. Episch. Goede acteurs. En wat een geweldadigheid. Maar te midden van al het geweld vond ik de scène waarin Kay (Diane Keaton) aan haar man Michael Corleone (Al Pacino) opbiecht dat de misgeboorte waardoor hun derde kind (en tweede zoon) dood ter wereld was gekomen, geen miskraam was, maar een door Kay gewilde abortus, het meest indrukwekkend. Deze passage van de film geeft de morele dilemma’s en de intense ellende van de protagonisten te midden van al hun rijkdom en macht op wel heel pregnante en schrijnende wijze weer.

De volgende transcriptie van de scène maakt (hopelijk) duidelijk wat ik bedoel.

“Kay: Oh, oh Michael, you are blind. It wasn’t a miscarriage – it was an abortion. An abortion, Michael. Just like our marriage is an abortion. Something that’s unholy and evil. I didn’t want your son, Michael – I wouldn’t bring another one of you sons into this world. It was an abortion, Michael. It was a son, Michael, a son and I had it killed – because this must all end.

[Michael's eyes begin to bulge.]

Kay: I know now that it’s over now – I knew it then – there would be no way, Michael, no way you could ever forgive me. Not with this Sicilian thing that’s been going on for 2000 years.

[Michael loses control. He slaps Kay across the face. She falls onto the couch.]”

Toen de film afgelopen was, om kwart voor vijf op zondagochtend, sleepte ik mezelf toch maar eens naar bed.’

‘Zo, da’s laat!’

‘Ach, moet kunnen. Weekend hè’

‘En de zondag?’

‘Uiteraard geen Studio Sport. Die vaderlandse voetbalcompetitie kan me gestolen worden, vooral als dat stelletje kleuters in de catacomben van De Kuip die voetbalcompetitie als bokscompetitie voort wil zetten. We hebben als eerste naar “De grens” gekeken, een documentaire in zes delen over Nederlandse grensstreken, gepresenteerd door Tommy Wieringa. Dit eerste deel ging over de grens bij Drenthe die het Bourtangermoeras in een Duits en een Nederlands deel splitst. “De Drent is een gedrocht, dat is gewrocht uit turf, jenever en achterdocht.” Fascinerend. Maar ik zat me ook af te vragen waarom mij deze documentaire (en over het algemeen dit soort documentaires) zo boeide. Natuurlijk komt dat door de verhalen en omdat er over een landschap altijd meer te vertellen valt dan er in de regel zichtbaar is. Het landschap van het Bourtangermoeras is bovendien een schuldig landschap, omdat er zich veel ellendige dingen hebben afgespeeld. Hier was het hoogveen. De ontginning ervan door pioniers en turfstekers vond vaak onder erbarmelijke omstandigheden plaats. Hier liggen de massagraven waarin gedurende de Tweede Wereldoorlog vele Russische krijgsgevangenen werden begraven. Honderdduizend, zo meldt een ooggetuige, al zal dat getal ietwat overdreven zijn. Maar er was ook het fragment over illegale zendamateurs die in het midden van nergens hun hobby uitoefenen, zuipend en al. En over een Oktoberfeest naar Duitse zeden en gewoonten, inclusief een Dirndl-verkiezing, in een armzalig ogende half lege feesttent.’

‘Ik heb het ook gezien. Inderdaad een fraai programma. Die films van de VPRO onderscheiden zich bovendien altijd van andere documentaires door dat typische licht ervan. Is je dat nooit opgevallen? Documentaires die door de VPRO zijn gemaakt, haal je er altijd zo uit. Op grond van het aparte, speciale licht.’

‘Ja, nu je het zegt. Daar zit wat in. Dat is me inderdaad wel eens opgevallen.’

‘Ja, en daarna kwam die nieuwe humoristische dramaserie van de VARA, “Volgens Robert”, toch?’

‘Ja, klopt. Wat me aangenaam verraste was de leadermuziek. “Till the morning comes” van Neil Young, integraal ten gehore gebracht, één minuut en zeventien secondes, van het album “After the goldrush” uit 1970. Dat liedje had ik al eeuwen niet meer gehoord. Maar ik werd er wel erg vrolijk van en dat beschouw ik in deze donkere, koude dagen van februari niet als een luxe.’

‘Deze winter duurt te lang.’

‘Ja, veel te lang. Overigens leverde de VARA met “Volgens Robert” wel leuk amusement. Niet al te hoogstaand, maar verdienstelijk. Daarna volgde “Andere tijden”, over kinderen die tijdens de Tweede Wereldoorlog ter wereld waren gekomen en waarvan de vaders Duitse militairen waren die tot de bezettingsmacht behoorden. De bezetter had zelfs een speciale kraamkliniek ingericht waar de Nederlandse moeders (toen moffenmeiden of moffenhoeren genoemd) konden bevallen, de Boerhaavekliniek, ofwel Baarhoeve. Weer zo’n trieste episode uit die organische brok epiek die de Tweede Wereldoorlog vertegenwoordigt. En toen “Andere tijden” afgelopen was, kwam het journaal. En toen kwam Brandhout dat weer niets voorstelde.’

‘Brandhout zuigt, echt waar.’

‘Ja. En toen maakte ik aanstalten om naar bed te gaan. Dan doet zich het moment voor dat mijn dochter mij altijd moet plagen door snel naar SBS6 te zappen. Daar voltrekt zich op de zondagavond rond elf uur het programma “Reportage”, gepresenteerd door Pepijn Bierenhutspot. Mijn dochter weet dat ik een bloedhekel aan Pepijn Zuipenbroodspot heb. De stem van die kerel alleen al... Maar goed, mijn dochter switchte dus naar SBS6. Naar Pepijn Harkendroogstrot. De aflevering van “Reportage” droeg als titel “Super size seks” en ging over het seksleven van extreem dikke nymfomanes. Getoond werd een volledig naakte vrouw van 261 kilogrammen die er wel pap van lustte en die bovendien volledig aan haar trekken kwam want ze kon genoeg mannen vinden die haar aanbeden en die hun best deden om haar te bevredigen, nadat ze zich een weg door alle huidplooien en kwabben en vetrollen had weten te banen. De aanblik van dat vrouwspersoon vormde voor mij de aanleiding om mij met gezwinde spoed naar mijn sponde te begeven zodat ik mij de volgende dag weer trouw en plichtsgetrouw bij mijn werkgeven zou kunnen melden. Exit weekend. Exit televisie-weekend.’

© 2013 Leo van der Sterren