Braaf Nederland. Het land verzuurt.
Het volk verkrampt. De ledematen zijn verlamd.
In een keramisch steegje heeft de stam
zich dilettantisch laten manoeuvreren.
Staat ruggelings tegen een bouwval van een muur
vol schimmelklazen tot de beul opdraaft
die opgedragen is de zwaaghals door te zagen.
Braaf Nederland. Hier hijgerhongeren
de mopperpotten naar totale mompelmacht.
De dreiners, grenslijners, met hun houten hoofden
waarin om voorrang de totale blindheid
wedijvert met de meest definitieve doofheid.
Zuurpruimen en angsthazen drijvend op de rotte smurrie
van een kadaverklaagzang zonder einde,
want zo klinkt hun gebed – en vieze vrees drijft
de veren van hun miezerige pogingen
om boven-miezerig te leven.
Braaf Nederland. Steeds lager gaat dit lage land,
aanslibsel van de Maas. Steeds verder zakt het weg
in waar een hondse god geen vaste gronden toestond.
De dijken staan van buiten en van binnen onder druk.
Dat noodlot bungelt boven hopeloze hoofden
in de door balderende buren steeds belaagde natie
die zich er door de weersverwachting
en het oranje nog niet onder krijgen liet.
Behalve nu. Behalve thans. Uur u is aangebroken.
Braaf Nederland. Die op regering zitten,
verliezen zich in schizoschamel macht begeren.
Verdoen hun tijd met bierkaaivechten
tegen de wuchte vruchten van hallucinatie
en de producten van pedante paranoia.
Braaf Nederland. Stug Nuchterland.
Verbieders van de kleuren braken de schakering uit,
slechts rode lappen signalerend waar ook witte wimpels wapperen.
Maar zij zien rood noch wind en wit noch loot.
Niets zien zijn nog. Oogluiken zinken sluimerzuchtig dicht.
Alert tot op het bot en aan de gal.
Braaf Nederland. Politbureaus van liberaliteit en pleuris
gelasten volksarmeeën van oerdomme dapperen.
Hystero-politieke, klein-kleinburgerlijke,
de broek volschijtende pantoffelhelden.
Profeten van balijeblanke reinheid.
Messiassen van onbewolkte leefbaarheid,
de mond vol kwante kwartels van de wantsverwachting.
© 2009 Leo van der Sterren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten