zaterdag 10 november 2018

Apollinaires dood 2

Maar – afgezien van zijn broze gezondheid – het gaat Guillaume Apollinaire voor de wind in 1918. In januari 1918 publiceert Éditions SIC zijn toneelstuk ‘Les Mamelles de Tirésias’. Zijn gedicht, ‘La Jolie Rousse’, opgedragen aan zijn nieuwe, inderdaad roodharige metgezel Jacqueline Kolb, verschijnt in maart in het tijdschrift L'Éventail. Op april brengt uitgeverij Mercure de France zijn tweede, opnieuw lijvige gedichtenbundel ‘Calligrammes’ uit die talloze beeldgedichten bevat.

Op 2 mei trouwt hij met Jacqueline Kolb in het gemeentehuis van het Zevende Arrondissement. Pablo Picasso, Gabrielle Buffet-Picabia, Lucien Descaves en de kunsthandelaar Ambroise Vollard treden aan als getuigen. Daarna begeeft het gezelschap zich naar de kerk van de parochie Saint-Thomas-d’Aquin. Eindelijk heeft de mal aimé zijn lief gevonden. Dankzij Jacqueline bleef Apollinaires nalatenschap goeddeels intact, uitmondend in talloze postume publicaties. Op 28 juli wordt Apollinaire gepromoveerd tot luitenant. In augustus genieten de Apollinaires van een vakantie in Kervoyal aan de Normandische kust. Ondanks zijn zwakke gestel loopt Apollinaire over van ideeën en werkt hij gestaag door. Totdat het noodlot hem treft in de hoedanigheid van de Spaanse griep. Totdat de dood hem velt.

Maar zo gaat dat. We ervaren het allemaal of zullen het op enig moment ervaren. Alsof het niets voorstelt, glijden onze dierbaren over gladde banen die wij, die nog niet sterven moeten, niet waarnemen, het domein van het Niets in – waar niets is en niets dan niets zal zijn. Maar dan nog, niemand weet hoe het echt is, niemand weet hoe het is om te sterven.

Intussen. Vandaag precies honderd jaar geleden betreedt de afgedankte en versmade Duitse keizer Wilhelm II bij Eijsden Nederlandse bodem en vraagt asiel aan bij koningin Wilhelmina die verrassing veinst. Wilhelmina zal altijd vol blijven houden dat zij niets wist van de komst van haar Onkel Willy. Zo is het leven: de enen gaan dood en de anderen modderen door in onvolkomenheid.

© 2018 Leo van der Sterren

Geen opmerkingen:

Een reactie posten