Steve Miller en Amsterdam

Na een afwezigheid van meer dan 25 jaar doet The Steve Miller Band Europa aan. Zij die de groep rondom de Texaanse zanger en gitarist een beetje volgen, zullen zich een van de laatste keren dat hij met zijn groep in Europa op het podium stond, ongetwijfeld nog herinneren. Dat optreden, op de Loreley, werd toen door Rockpalast op de Duitse televisie uitgezonden. We schrijven het jaar 1983.

Maar nu is hij er weer. Op 19 oktober, op een wat kille avond in een nat Amsterdam, trad The Steve Miller Band op in de Heineken Music Hall en creëerde een avond vol warmte en nostalgie. Mensen die gewend zijn om enkel onsystematisch, onbewust en argeloos naar de radio te luisteren, zullen bij de naam Steve Miller misschien aan ‘Fly like an eagle’ denken, en misschien nog aan ‘The joker’ (of juist omgekeerd). Daarna houdt het in de regel op (mijn dochter, 21 jaren jong, kende ‘Fly like an eagle’ wel, maar dacht dat het van Jamiroquai was). Maar The Steve Miller Band bezit onmiskenbaar de allure van een heuse hitmachine, getuige de grote hoeveel schokken van herkenning die zich gedurende het concert voordeden. Naast al die klassiekers, die meer dan veertig jaar beslaan, speelde de Space cowboy bijna alle nummers van zijn nieuwste album ‘Bingo’, waaronder een versie van Otis Reddings duet met Carla Thomas uit de zestiger jaren van de vorige eeuw, ‘Tramp’, maar dan tot vettige swamp rocker getransformeerd.

Van het openingsnummer ‘Jet airliner’ tot de uitsmijter van de reguliere set, een prachtige, lang uitgesponnen vertolking van de klassieker ‘Fly like an eagle’, gekenmerkt door mooi gitaarwerk van Miller, hield de groep het tempo hoog, met als enige uitzondering een korte akoestische set.

Voorafgaand aan de akoestische versie van ‘Seasons’ refereerde de vrolijke Texaan aan een ander optreden in Amsterdam, begin zeventiger jaren van de vorige eeuw, in het Concertgebouw, toen er in die tempel van muziekcultuur – huis van Mahler en Mengelberg – nog rockgroepen optraden (mochten optreden). Hoe hij, enigszins onder de invloed van drank en hasj, het podium op moest en zich realiseerde dat, ten einde daar te komen, hij die lange rode trap af diende te dalen, hetgeen niet zonder moeite ging. Waarna een deel van het concert, waaronder dat nummer, ‘Seasons’, ten onder ging in feedback. Na ‘Seasons’ droeg Miller, iets minder vrolijk plots, de akoestische versie van ‘Wild mountain honey’ op aan het publiek in Amsterdam, toen en nu, en aan de vorig jaar overleden harmonica maestro Norton Buffalo, die 32 jaar lang deel heeft uitgemaakt van The Steve Miller Band.

Speciale vermelding komt aan de ontwerper van het decor toe. Galaxy of guitars. Rob Roth, bekend van onder andere 'Beauty and the Beast', ontwierp voor deze show een prachtige driedimensionale achtergrond van gitaren in een wervelende draaikolk. De avond stond ook onmiskenbaar in het teken van de gitaar – volgens mij had de groep voor de verandering wel een stuk of driehonderd verschillende exemplaren meegenomen. Maar Miller staat niet voor niets te boek als een begenadigd gitaarspeler – die stellen terecht hoge eisen.

Het bijna twee-en-een-half uur durende concert werd afgesloten met een lange encore bestaande uit het obligate ‘The joker’, gevolgd door onder andere ‘Gangster of love’ en ‘Space cowboy’, daarmee de alter ego’s van meneer Miller uitputtend. Die laatste twee nummers zullen in de VS wat bekender zijn dan in Europa waardoor de bis niet tot de apotheose leidde die je op grond van de overvloed aan bekend materiaal dat nog niet gespeeld was (‘Macho city’, ‘Wintertime’ ‘Threshold’, ‘True fine love’) verwacht had mogen worden. Desalniettemin verdient de muzikale visite die Steve Miller aan Amsterdam bracht, onmiskenbaar het predicaat gedenkwaardig.

© 2010 Leo van der Sterren (foto © 2010 Ferdy Damman)