Epigram

Zich tegenover is de mens onmachtig,

want dat bewustzijn waar een mens zich niet

bewust van is, vergiftigt zonder dat 

een mens zich daar bewust van is, het sap

dat voelen doet en zadelt het geweten

met ongewilde voedingsstoffen op.

© 2025 Leo van der Sterren

Eefje de Visser 10 augustus 2024

Als er een hemel zou bestaan, zoals
beschreven in de folianten van
het einde van de dingen, dan was die
de moeder van de kathedraal van klank
die deze moeder weet te doen verrijzen.
 
 
© 2024 Leo van der Sterren

Toch bedrijven op Spurkt

 Het zit in onze genen: wij verkrampen
wanneer het woordje ‘krimp’ valt, schieten in
de stress, hebben verschijningen van rampen
als meer opeens te minderen begint.
 
Deze dwangmatigheid gaat ons ten slotte
de aarde kosten en dat weten wij
maar al te goed. Toch moeten wij oppotten.
Wij, mensen, zijn veel maar verre van vrij.
 
De politiek in Venray vindt het tijd
een nieuw gebied voor arbeid in te richten
en is voor dit vooruitgangsdoel bereid
een stuk natuur wreed te gronde te richten.
Dus hoedt je, Spurkter spitsmuis, hert en haas,
voor weer zo’n plan van de humane dwaas. 

© 2023 Leo van der Sterren

Overmensen

De afgrond, bodemloos, onoverbrugbaar
je vliegt er overheen. De woeste vloed,
niet te begaan, maar onderaardse gangen

ontkrachten de impasse. Jij verschaft
je brood, wijn en juwelen. Daarvoor werk
je elke dag, staand bij de kantelen.
Je prikt door misten, worstelt flink je door
struwelen die als ondoordringbaar gelden.
Het zijn – en dit is het banale zijn –
is doorgaan om het doorgaan, voortgaan om
het voortgaan, ook al riekt en grient de aarde,
een ziek, versleten paard met slechts twee benen,
een voor, een achter, en verwelkte ogen.
 
Dat paard van Nietzsche en dan dat van Hohl.
 
Jim Morrison: onze muziek is vaak,
geloof ik, duister en naargeestig, over
iemand die zich niet thuis voelt, iemand die
niet helemaal op zijn gemak is, die
onzeker over alles is. Ik wil
dat wij een stuk muziek ooit componeren
dat over echt op je gemak zijn gaat,
dat pure, ongebonden vreugde uitdrukt.
 
Het duurde even voor bij Aragon
de schellen van de ogen vielen en
het kwartje ging dat bij ‘Pierre, ce sont
des hitlériens’ in de gleuf al stak.
Uit, vuige dril. Waar is je luister nu?
 
Ik, meningloos en onideologisch,
ik baan mezelf een weg door oude wouden
van steen, staal en beton, door grijs en grauw.
Maar wee, als me het vuur gelegd wordt aan
de schenen, als een maniak of monster
met dreiging van geweld mij een opinie
of visie opdringt, dan verloochen ik
die iele blindedarm van waardigheid,
dan buig ik als een knipmes en begin
als een zeloot met vlaggen te jongleren
totdat het zweet me om de oren zwiept.
 
Sinds wij bestaan, wij mensen, doen we er
niet toe, maar we beseffen dit gegeven
pas relatief recent, op het moment
dat plots we onze goden gingen doden.

© 2022 Leo van der Sterren
  

Victoria Kennefick: 'Superkoning'

Superkoning

Er ligt een lijk op ons bed.
Het is Jezus, neer van het kruis,
het bloed bespatte
zijn verkreukte tors, de doornenkroon
verkreukt de kussensloop en het vlees
van zijn voorhoofd. Ik weet niet waarom
Hij hier is, met dat hart
ontbloot. Zijn ogen
gesloten. Hij is dood,
denk ik. Maar je weet hoe mensen
kunnen zijn, ze zeggen
het ene en voor je het weet
zijn ze weg
en pronken met hun open wonden
terwijl daarachter thuis
de wijven wenen.

Vertaling van 'Super King': Leo van der Sterren

© 2022 Leo van der Sterren

Boddenbroek

Ik voelde toen ik Waarlo uit marcheerde,
het veld in dat in bare leegte baadde,
mijn schreden als het ware kleiner worden,
en korter ook, alsof ik ten opzichte
van land en lucht plotsklaps gekrompen was.
Mij overviel een Edvard Munch van angst.
En het besef drong tot me door dat hij
me op de hielen zat en pietsen zou:
die vieze duivel van de horror vacui.    

© 2022 Leo van der Sterren

Berry's Coffee House, Church Stretton

We hadden het al meer dan eens gedaan,
tot we het altijd deden, een traditie:
we gingen bij de antiekwinkel aan
en daarna wurmden we ons met ambitie

Berry’s in, voor thee, koffie en gebak.
Antiekwinkel, het woord is niet valabel
voor dat pand aan Sandford vol bric-à-brac,
vaak stuk en roestig, zelden acceptabel.

Maar ooit, alsof verborgen in de zooi:
de spijkers – tweedehands, het juffershondje
van rubber, de violen, verentooi,
veel wulps en veel vergulde scherven, vond je,
puntgaaf, een paar keramische nachtmerries.
Dan steeg de graad van Engelsheid bij Berry’s.

© 2019 Leo van der Sterren

Het Dodeneiland

Negen juni negentienzesendertig
nam hij de derde versie in bezit,
zeggend, zegt men: ‘Jetzt ist mein Leben fertig.’
De Dietrich evenwel ontkende dit

altijd met stelligheid, maar dacht steeds even,
als naderhand het haar ter ore kwam:
hij zat fout – gelogenstraft door dat leven –
jammer voor handel, kunst en onze stam

en ja: voor Noordsen, Dietsen, Goten, Britten.
Maar dat zag zij toen al, maar nee, geen spier!
De Dietrich zag: hij was die rechtop witte.
Zag: wat zij was, werd hij – leverancier.


© 2018 Leo van der Sterren

Mythogrammen

© 2014 Leo van der Sterren