Boddenbroek

Ik voelde toen ik Waarlo uit marcheerde,
het veld in dat in bare leegte baadde,
mijn schreden als het ware kleiner worden,
en korter ook, alsof ik ten opzichte
van land en lucht plotsklaps gekrompen was.
Mij overviel een Edvard Munch van angst.
En het besef drong tot me door dat hij
me op de hielen zat en pietsen zou:
die vieze duivel van de horror vacui.    

© 2022 Leo van der Sterren