Identiteit

Hoe breng jij onder woorden wat het is,
dit Venray waar jij woont of niet meer woont,
maar lang of kort geleden jij wellicht
verwekt, geboren of getogen bent,
zodat er door jouw wezen toch die zweem
van het besef zweeft van een navelstreng?
 
Welk antwoord geef je als men informeert
naar Venray? Het is stad noch dorp. Te groot
voor windselen, te klein voor Wippenstein.
Plaats of gemeente in Noord-Limburg dan?
Dat klinkt niet sexy, sterker nog, je maakt
daarmee wellicht de slaapster Saaiheid wakker.
 
Iets anders dan. Dit Venray is, al valt
er ook geen dier met die benaming te
bekennen, varkensland. Of kippenland,
maar los van drie, vier hoenders voor de sier
blijft al dat pluimvee potdicht opgehokt.
Het Venrays vee, gevangen achter baksteen.
 
Dit Roojse Babel van na god z’n staatsgreep:
de talen die je naast het Venrays hoort,
meer polyglot, dat maak je amper mee.
Daartegen wordt gefulmineerd op forums.
Ik zeg: deze gemeenschap hebben wij,
vies van de vuile werkjes, zelf gevormd.
 
Gemeente Venray, vol van kerkgebouwen
en die ook pedofobe kloosters ooit.
Hoe heilig en hoe veilig was die wereld
waarin de braafste braafheid overheerste
en lelieblankheid nog de norm uitmaakte.
Dat o zo megamooie roomse Rooj.
 
Er waren en er zijn in deze plaats
die diensten van de geestelijke zorg
waar met fatsoenlijkste bedoelingen
de therapie soms onfatsoenlijk was.
Wij tasten veel te vaak wat in het duister
en soms wordt het verkeerde aangeraakt.
 
Moerassen liggen er bij Venray waar
geen mens van weet: de Spurkt en Weverslo.
Luchtgeesten vegeteren daar. Zij heten
Muvero, Xerox, Jako en Inalfa.
Onthutst ontwaren zij wat er ontspruit:
de blokkendozen van de logistiek.
 
Op zo’n lokale samenleving drukt,
tot slot, de politiek een zware stempel.
Hier zwerft nog steeds dat zwerend erfgoed
dat paapse volksregenten achterlieten,
met bleek, loon naar fracturen en parolen,
met staar en stomheid makende magie
 
Nu heb ik over Venray veel verteld,
maar werd jij wijzer ook? En triester ook
wellicht? Voldeed de informatie die
ik met je deelde? Weet jij wat jouw lezing is
als men naar Venray vraagt? Ben jij in staat
dat specifiek Venrayse bloot te leggen?
 
Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk giechelt Venray
wat om dat bloot, maar houdt de kleren aan
en sta jij stuntelig te stamelen.
En da’s niet vreemd: dat waar men jou naar vroeg
is als gebakken lucht, als kwik of paling.
Het is slechts woordgebleven werk’lijkheid.
 
 © 2023 Leo van der Sterren
 

Toch bedrijven op Spurkt

 Het zit in onze genen: wij verkrampen
wanneer het woordje ‘krimp’ valt, schieten in
de stress, hebben verschijningen van rampen
als meer opeens te minderen begint.
 
Deze dwangmatigheid gaat ons ten slotte
de aarde kosten en dat weten wij
maar al te goed. Toch moeten wij oppotten.
Wij, mensen, zijn veel maar verre van vrij.
 
De politiek in Venray vindt het tijd
een nieuw gebied voor arbeid in te richten
en is voor dit vooruitgangsdoel bereid
een stuk natuur wreed te gronde te richten.
Dus hoedt je, Spurkter spitsmuis, hert en haas,
voor weer zo’n plan van de humane dwaas. 

© 2023 Leo van der Sterren

Eén zwaluw…

De gemeente waar ik woon, Venray in Noord-Limburg, telt ruim 44.000 inwoners. De varkensveehouders in de gemeente Venray huisvesten bijna 600.000 varkens. En er zijn rond de 4.000.000 kippen. Maar je ziet niet één varken, zelfs niet als je, zoals ik, veel loopt en ook in de zogenaamde buitengebieden komt. En afgezien van wat scharrelpluimvee zijn al die kippen onzichtbaar.

Het enige wat er ontwaren valt dat zijn die agglomeraten van soms enorme stallen – die binnen tien kilometer van ten minste één Natura 2000 gebied liggen (de Boschhuizerbergen – maar er liggen ook grote veebedrijven bij de Deurnsche Peel en de Mariapeel, niet alleen aan de Limburgse, maar ook aan de Brabantse kant).

De laatste dagen viel me al lopend op dat vanaf donderdag veel eigenaren en huurders van panden waar de Nederlandse vlag ondersteboven had gehangen, die vlaggen hetzij verwijderd hetzij op de juiste manier opgehangen hadden.

Zijn dan nu alle problemen waar Nederland mee kampt, opgelost?

Hoe onzichtbaar ook, die varkens en kippen zijn niet weg. En het kabinet zit ook nog gewoon op het pluche. Hoeveel brevetten van onvermogen dit en voorgaande kabinetten de laatste decennia ook vergaard hebben – ik kan me niet herinneren dat er, eigenlijk sinds Rutte zich premier van Nederland mag noemen, zo veel dossiers tegelijkertijd zo voortwoekeren zonder dat een definitieve oplossing ook maar in het verschiet ligt – het huidige kabinet bezit nog de op democratische wijze verworven machtiging om tot 2025 te mogen regeren. Rutte kennende, die almaar meer de indruk wekt dat hij op de macht belust is omwille van de macht,  zal hij zich op die formaliteit beroepen om dat mandaat te verdedigen. Daartoe heeft hij trouwens ook het volste recht. Maar toch,  er is een moment denkbaar dat er een einde dient te komen aan houdbaarheid op basis van formaliteit.

© 2023 Leo van der Sterren

Mytenbladr

 'Mytenbladr. Jaarverslag 2016, enz.' 

‘Nu onvoorstelbaars plaats gevonden heeft,
kun je je onvoorstelbaars ook voorstellen.
Dus werd je wijzer – maar niet minder triest
en alle raadsels  die jou eertijds prangden,
werden vervangen door één vraag: het leven
zoals wij, van de mensensoort, dat kennen,
hoe maak ik een begin mij voor te stellen
dit van nu af aan nog te kunnen leven?’

 De teksten die in ‘Mytenbladr’ zijn verzameld, vormen het veelsoortige verslag van een jaar dat weliswaar veelbewogen was, maar waarin de dingen ook gewoon hun loop namen, als twee parallelle sporen. Want wat er zich ook voordoet, het leven gaat zijn eigen gangetje. En zelfs de meest buitengewone gevallen wennen uiteindelijk.

'Mytenbladr' is verkrijgbaar bij de auteur. En uitsluitend bij de auteur. 

© 2023 Leo van der Sterren