Wat een land, dit Nederland. Gelukkig hebben we de monarchie nog – anders was ons, Nederlanders, het prachtige, van ultieme uitnemendheid getuigende koningslied door de neus geboord alsmede al het gedoe er omheen. Je moet er toch niet aan denken dat je dit soort dingen moet missen.
Ja, en dan dat koningslied. Nadat ik dat lied dertig of veertig keer gehoord heb, begint het te inspireren. En ondanks alle verdeeldheid die het zaaide, doet het nu eindelijk zijn verbindende werk! Het doet ons gloeien van trots! Wat mogen wij, Nederlanders, ons gelukkig prijzen! Wij zijn de bofkonten van Europa! En de elite, maar dat spreekt vanzelf. Geen volk beter dan het onze!
Maar wat een weelde! Want we hebben niet alleen het officiële koningslied, we hebben ook nog het lied dat RTL organiseerde om Beatrix te bedanken, ‘Koningin van alle mensen’. En al die andere liedjes en liederen die in elkaar geflanst zijn ter gelegenheid van de inhuldiging van Willem Alexander tot het nieuwe opperhoofd van ons mooie vaderland aan de zee. Hij zelf glunderde als een fris gewassen goudreinet omdat er zoveel liedjes waren gemaakt.
Wat laten we ons weer gek maken, wij, zogenaamd nuchtere Nederlanders! We zijn stapel mesjogge, echt waar! Geen knip voor de rationele neus waard. Maar met veel gevoel voor poppenkast, dat dan weer wel. En verzot op heisa.
Lang geleden hebben de voorgangers van de huidige vorsten besloten dat hun opvolging een hereditair proces zou dienen te zijn, daarmee de belangen van bepaalde dynastieën veilig stellend. Niks geen gekozen koningen meer. Troonswisselingen vonden voortaan door erfopvolging plaats. Eenmaal in een familie blijft de troon in die familie – als er geen afwijkende dingen gebeuren. Een krankzinnige of psychopaat kan dus tot koning worden gekroond – en dergelijke calamiteiten hebben zich in het verleden ook vaak genoeg voorgedaan, met soms desastreuze gevolgen, vooral toen er nog geen sleet zat op de absoluutheid van het ambt. Het hermelijn is door menige halve gare zozeer bezoedeld, dat het als een aftands vod oogt. Niet vreemd als successie en dus het toeval bepaalt wie geroepen wordt het ambt van staatshoofd van een land te vervullen. Maar wordt dat wel door het toeval bepaald?
Nee dus, althans volgens sommigen. Het kan namelijk nog erger, met dat monarchale gedoe. Een beetje koning blijft volharden in de opvatting dat een god het was die hem zijn ambt verleend heeft. Een monarch die voor zijn vak staat, wijst op de wereldorde waarin zijn rol vanaf de schepping is voorbeschikt. Een monarch die een knip voor de neus waard is, ziet zichzelf als een afgezant van de hemel en – van het een komt het ander, megalomanie ligt altijd op de loer – beschouwt zichzelf als het even kan als een halve messias. En flapdrollen bij wie het glas altijd half vol zit, maken daar al snel een fullgrown verlosser van. Inclusief een optie op verafgoding. Onze bijna-ex-koningin wekte niet de indruk dat zij die opvatting was toegedaan, maar vergis je niet in mensen. Want hoe een man of vrouw in de openbaarheid acteert, zegt niets over wat zich in de woelige krochten van zijn of haar innerlijk afspeelt, zeker in het terra incognita waar de Geheime Gedachten en Gevoelens worden uitgebroed. En onze bijna-koning kan het populair-royaal niets schelen wat voor koning hij mag zijn, als hij maar koning is. Zit daar die gloeiende goddelijke afstamming achter, die in Willem Alexanders optiek alles a priori goed maakt? Je weet het niet, hè. Da’s de pest, je weet het niet.
Wat een maf gedoe! Schaf het af, schaf het af, dat akelige anachronisme! Die hele Nassauer Puppenkiste. Dat ledenpoppentheater. Dat oranje B-circus.
© 2013 Leo van der Sterren
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten