En hij, hij staat erbij en kijkt ernaar.
Bibi fucking Netanyahu.
Hij kijkt ernaar. Je ziet hoe zijn
verbazing rijst als een oprichting,
verheffing, en hij denkt met zegepraal:
‘Dit hebben we zo niet besproken net,
onder vier ogen. Dit gaat, geniaal,
veel verder. Dit is magnifiek!’
Hij, Bibi, kan zijn oren niet geloven,
maar hoort echt wat hij hoort.
Amerikaans.
Het Engels van het Westen.
Wild.
Het kan.
Het moet.
En Bibi glimlacht, glundert.
En zijn gezicht begint te glimmen.
Hij schittert licht, zijn kijkers twinkelen,
zijn knikkers tintelen.
Zijn kostje is gekocht, en kippenvel.
Onkreukbaren onder elkaar,
die rooien dit soort dingen wel.
En dan wordt Bibi overmand
door een verzengende emotie.
Hij voelt een diepe, diepe liefde
voor de oranje medicijnman.
O zelfs Elia zou
daartegen niet bestand zijn,
laat staan Bibi.
Hij zou die demon willen kussen,
ontbloten, aan zijn dingen willen zuigen,
zou willen – taal schiet tekort,
maar Bibi weet platonisch
ook: deze liefde blijft, dit is
niet tijdelijk maar permanent.
Bibi fucking Netanyahu.
Hij kijkt ernaar. Je ziet hoe zijn
verbazing rijst als een oprichting,
verheffing, en hij denkt met zegepraal:
‘Dit hebben we zo niet besproken net,
onder vier ogen. Dit gaat, geniaal,
veel verder. Dit is magnifiek!’
Hij, Bibi, kan zijn oren niet geloven,
maar hoort echt wat hij hoort.
Amerikaans.
Het Engels van het Westen.
Wild.
Het kan.
Het moet.
En Bibi glimlacht, glundert.
En zijn gezicht begint te glimmen.
Hij schittert licht, zijn kijkers twinkelen,
zijn knikkers tintelen.
Zijn kostje is gekocht, en kippenvel.
Onkreukbaren onder elkaar,
die rooien dit soort dingen wel.
En dan wordt Bibi overmand
door een verzengende emotie.
Hij voelt een diepe, diepe liefde
voor de oranje medicijnman.
O zelfs Elia zou
daartegen niet bestand zijn,
laat staan Bibi.
Hij zou die demon willen kussen,
ontbloten, aan zijn dingen willen zuigen,
zou willen – taal schiet tekort,
maar Bibi weet platonisch
ook: deze liefde blijft, dit is
niet tijdelijk maar permanent.
© 2025 Leo van der Sterren