Ergens is het natuurlijk een gotspe: je gaat naar een concert van een rockgroep en je kijkt de halve avond naar beeldschermen. Maar zo gaat het tegenwoordig nu eenmaal. En daar staat tegenover dat heden ten dage het geluid bij de meeste concerten naar het perfecte neigt. En daar draait het uiteindelijk om – de muziek. Dat geluid was ook gisteren griezelig perfect.
Eric Clapton en Steve Winwood gaven gisteravond namelijk acte de presence in een uitverkocht Gelredome in Arnhem. Hun intussen genoegzaam bekende setlist bevatte klassiekers als ‘Can’t find my way home’, ‘After midnight’, ‘Well allright’, ‘While you see a chance’, ‘Georgia on my mind’, ‘Gimme some lovin’’ en ‘Voodoo chile’. Het concert werd afgesloten met ‘Cocain’ en – als toegift – ‘Dear Mr. Fantasy’. Claptons bekendste nummer, ‘Layla’, kreeg een akoestische vertolking. Helaas stonden ‘Pearly queen’ en ‘No face no name no number’ niet op het programma van de show in Arnhem.
Het vijfde nummer dat de heren ten gehore gaven, aangedreven door een pompende ritmesectie, was ‘The shape I’m in’ van The Band, geschreven door toetsenist Richard Manuel. Die groep, ooit begonnen als begeleidingsgroep van Ronnie Hawkins en Bob Dylan, maar daarna soeverein op eigen benen staand, ontbond zichzelf in 1976, onder andere als gevolg van het drugsgebruik van bassist Rick Danko en het drankmisbruik van Richard Manuel. Die laatste ontbeerde de taaiheid en stoïcisme om in het even betoverde en betoverende als waanzinnige wereldje van de rock ‘n’ roll te overleven. Toen The Band uit elkaar viel, probeerde hij tevergeefs een solocarrière op te starten. Ook speelde hij nog mee op het album ‘No reason to cry’ van Eric Clapton. In 1986 hing hij zichzelf op. Jaren lang had hij acht flessen Grand Marnier geconsumeerd om de dagelijkse ‘click’ in zijn hoofd te bewerkstelligen en te onderhouden.
Van Steve Winwood weet ik het niet, maar Eric Clapton heeft op hetzelfde randje gestaan als waarvan Richard Manuel in de afgrond is gesprongen. Clapton zou ‘The shape I’m in’ vanuit eigen ervaring geschreven kunnen hebben. Maar hij heeft zijn wanhoop in andere composities ingebed. Uiteindelijk is hij tot rust gekomen en in staat gebleven om dat te doen wat hij het beste kon en kan: gitaar spelen.
Clapton en Winwood gaven een dijk van een optreden, dat ruim twee uur duurde, in de Gelredome. Clapton speelt nog altijd de sterren van de hemel. Wat een kracht, wat een virtuositeit, wat een fantasie (ik durf mijn gitaren een paar dagen niet aan te raken). De stem van Steve Winwood heeft niets aan kracht ingeboet.‘While you see a chance’ en ‘Gimme some lovin’’ vormden twee hoogtepunten. En de passie viel nog steeds van de gezichten af te lezen. De gezichten op de beeldschermen, daar in het Gelredome.
Maar het echte, absolute hoogtepunt was voor mij dat eerbetoon aan Richard Manuel, en met hem aan alle andere slachtoffers van de rock ‘n’ roll waar de heren Clapton en Winwood mee te maken hebben gehad: ‘Out of nine lives, I spent seven. Now, how in the world do you get to heaven? Oh, you don't know the shape I'm in.’
© 2010 Leo van der Sterren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten